اگر یک موی تو بینم ز سویی

بسر پیش تو بازآیم چو مویی

نپیچم سر ز موی تو به سویی

که دل آویختست از تو به مویی

چو مویی گشتهام بنمای رویی

ترا کمتر بود این غم بمویی

اگر دارم بمویی بیتو رویی

هنوزم چون جنب خشکست مویی

چو نتوانی تو با ما حرب جویی

نداری حیلتی جز چرب گویی

زرمحش خسروان را خون چو جویی

ز تیغش سرکشان را سر چو گویی

بدی را چشم میدارم نکویی

که شه عفوم کند گر تو بگویی

بدانسان ساخت عقدی کز نکویی

همه قصرش بهشتی بود گویی

نخست از آب جو چون دست شویی

بچاه اندازو سر برنه چو گویی

یقین میدان که تو از بهر اوئی

بسان قطرهٔ اندر سبوئی

به آب حلم باری شست و شوئی

کنی از بهر جمله گفت و گوئی

عدالت آن بود گر راز جوئی

سخن جز حیدر صفدر نگوئی

بترک ذکر و فکر خود بگوئی

بیکره دست ودل زانجمله شوئی

نه وقت آمد که دیگر رازجوئی

دگر اسرار جانان بازگوئی

ز سرّ جان جان چون یافت بویی

اناالحق زد وی اندر های و هویی

منم با تو تو با من راست گوئی

در این معنی دگر اینجا چه جوئی

هر آنکو در ره ما یافت بوئی

کنم گردان سرش مانند گوئی

دمی در عشق شو تا آنچه جوئی

تو خود بینی که اندر گفت و گوئی

از این دم آنچه گم کردی بجوئی

که بیشک تو ازین درگفت و گوئی

درین میدان شرعت همچو گوئی

شدم گردان ز دستم هایهوئی