مرا چونانکه پذرفتی رهاندی

ز رنج راه و کوه و دشت و هامون

شبی گیسو فروهشته به دامن

پلاسین معجر و قیرینه گرزن

بکردار زنی زنگی که هرشب

بزاید کودکی بلغاری آن زن

کنون شویش بمرد و گشت فرتوت

[...]

لقد نالت بک الایام فخرا

و طال علی عداک ید الزمان

فنجمک طالع فی المجد جدا

و نحسک نازح و السعد دان

تری فی الیوم ما طرقت بلیل

فلم ار مثلکم ماضی الجنان

ضمان‌دار سلامت شد دل من

که دار الملک عزلت ساخت مسکن

امل چون صبح کاذب گشت کم عمر

چو صبح صادقم دل گشت روشن

به وحدت رستم از غرقاب وحشت

[...]

همه اقلیم ارّان تا به ارمَن

مقرر گشته بر فرمان آن زن

چو مهر آمد برون از چاه بیژن

شد از نورش جهان را دیده روشن

چنان درمی‌رمید از دوست و دشمن

که جادو از سپند و دیو از آهن

و گر آتش نه‌ای ای صبح روشن

چرا نآیی برون بی‌سنگ و آهن‌؟

چنان کز دیو و دزد آن پارسا مرد

زن و نجار و پدرزن

کزین غفلت دل خر خورد روباه

زاهد نسیه اندیش و کوزه شهد و روغن

اگر شیری غریبان را میفکن

غریبان را سگان باشند دشمن

یکی پرسید ازان مجنون که تب داشت

که تب می‌گیردت مجنون عجب داشت

جوابش داد آن شوریده مجنون

که گر میرم کراگیرد تب اکنون

جهان از نور ذات او مزیّن

صفات از ذات او پیوسته روشن

چراغش کرده شرق و غرب روشن

که نه شرقیست ونه غربیش روغن

نجنبید از برای ملک یک زن

ز مردان این چنین بنمای یک تن

جوانی در میان آید مزیَّن

بگرد او هزاران مقرعه زن

بخواندش گفت پیری تو ولیکن

گمانم آن که هستی خصم مومن

بر آتش دید دیگ پر ز روغن

که می‌جوشید چون دریای کف زن