به ذات خویش اگر چند مرد نیک بود

و لیک صحبت بد نیک را تباه کند

چنانکه مازوکز وی سپید گردد پوست

چو جفت زاج شود عالمی سیاه گند

کسی که او نظر عقل در زمانه کند

چنان سزد که همه کار عاقلانه کند

بر آنچه خاطر موری ازو بیازارد

اگر خود آب حیاتست از آن کرانه کند

قناعتست و مروّت نشان آزادی

[...]

زهی سپهر محلّی که گرچه تیزروند

به سایۀ تک عزم تو ماه و خور نرسند

عقول اگرچه زافلاک نردبان سازند

زبام خانۀ قدر تو بر زبر نرسند

زنکته های تو افهام بابسی کوشش

[...]

ایا شگرف نوالی که در زمین و زمان

نشان مثل تو اوهام دوربین ندهند

دمی نباشد کاجرام چرخ چون دل من

به خدمت قدمت بوسه بر زمین ندهند

ستارگان که بر افلاک اسمشان علمست

[...]

مرا چه حاصل ازین خواجگان بی حاصل

که هیچ کار مرا انتظام می ندهند

نه از دیانت و تقوی شراب می نخورند

که یکدگر را از بخل جام می ندهند

ندانم از کرم آخر چه در وجود آمد

[...]

بزگوارا این خواجگی همه آنست

که روی از پس پرده به خلق ننمایند

برون پرده ضعیفان و ناتوانان را

به دست رنج سپارند و خود بیاسایند

حدیث خسته دلان را بگوش ره ندهند

[...]

چو عادتست که ابنای دهر در هر قرن

کرم به لاف ز عهد گذشته وا گویند

بدان گروه بباید گریست کز پی ما

حکایت کرم از روزگار ما گویند

ز مرگ ناخوشتر چیز اگر تواند بود

حیات مردم کوته نظر تواند بود

چگونه زنده بود آن که مدّۀ العمرش

نه از خدا و نه از خود خبر تواند بود

چو در مکّون و تکوین او نظاره کنی

[...]

چنان سزد که کسی را که رتبتی باشد

غم کسی بخورد کو ضعیف حال بود

ز کوه جاه خود از پایة نصاب افتاد

ز واجبات جهان چون ز کات مال بود

مکن ملامت من گر به خدمت خواجه

مرا زیادتی اکنون تردّدی نرود

ضرورت از پی قوتی ببایدم رفتن

مرا ز بخشش او چون تعهّدی نرود

تعهّد ار نبود کومباش، سهلست این

[...]

بزرگوارا آنی که پیش رأی تو خور

بزیر چادر سیماب گون نهفته شود

بگاه فکر بیان تو گر بر آشوبد

سرای پردة سرّ ازل کشفته شود

اگر گشاده شود دانگ سنگ سطوت تو

[...]

خدایگان شریعت امام روی زمین

که شمع رای تو از آسمان لگن خواهد

اگر چه زحمت بسیار می دهم همه وقت

زبان حال بهر حال عذر من خواهد

چه کم طمع بود آن شاعری که از ممدوح

[...]

امام ملّت و مفتیّ مشرق و مغرب

بیان کند که شریعت چه حکم فرماید

در آنکه شخصی از بهر دعوی شرعی

خود و غریمی در مجلس قضا آید

بدست ظلم و تطاول یکی زنا اهلان

[...]

اگر به کم ز منی داد شغل من خواجه

روا بود که مرا صد امید بفزاید

چامید دارم و دانم که نیست دور از کار

که جز نیابت خاص خودم نفرماید

که هر کجا که چو وی شغل من تواند کرد

[...]

ز وجود عام تو ای شاه شرع حاصل من

اگر نباشد بسیار اندکی باید

درین مقام که امروز جاه و دولت تست

ترا نظر بهمه عمرو و زیرکی باید

مرا ز کوی عتابی که نیستش سروبن

[...]

نیاز و آرزوی من به روی فخرالدّین

از آن گذشت که در حیّز بیان آید

بدان که جان مرانسبتیست با لطفت

ز شوق لطف تو هر دم دلم بجان آید

گهر نثار کند بر سر زبان چشمم

[...]

مرا سخن چو بیاد تو بر زبان آید

به طعم آب حیات و به ذوق جان آید

ز لفظ و معنی تو پای زاستر ننهد

چو عقل را هوس باغ و بوستان آید

بهر کجا که اشارت کند سر انگشتت

[...]

سحرگهان که دل از بند خود برون آید

به پای فکر برین بام بیستون آید

خرد چراغ یقین پیش راه دل دارد

سوی نشیمن اصلیش رهنمون آید

هر آنچه جان مصفّاست قصد عرش کند

[...]

زهی زرفعت تو خورده آسمان تشویر

زهی ندیده ترا چشم روزگار نظیر

پناه اهل هنر ، زین دین ، یگانه عصر

که افتخار کنند مملکت به چون تو وزیر

کمینه پایۀ قدر تو آسمان بلند

[...]

ز بعد مدّت سالی که من نیاسودم

به روز و شب زتمنّای جبّه و دستار

درین تفکّر بودم که بر چه نوع کنم

ز بخشش تو تقاضای جبّه و دستار

ز انقطاع جرایت خود آن فتاد امروز

[...]