برخیز هان ای جاریه، می در فکن در باطیه

آراسته کن مجلسی، از بلخ تا ارمینیه

آمد خجسته مهرگان، جشن بزرگ خسروان

نارنج و نار و اقحوان، آورد از هر ناحیه

گلنارها: بیرنگ‌ها، شاهسپرم: بی‌چنگ‌ها

[...]

تا نگردد تباه کار سفیه

ندرد پوستین مرد فقیه

ور نشستی ز رایحات کریه

گنده گشتی میان جمع و سفیه

هست غیبت بسان لحم اخیه

نخورد لحم اخ مرد وجیه

به جز از ابله و ضریر و سفیه

ننماید شره به لحم اخیه

نشود کس به کنج خانه فقیه

کم بُوَد مرغ خانگی را پیه

سفله گردد ز مال و علم سفیه

که سیه سار برنتابد پیه

گفت ذو النون می‌شدم در بادیه

بر توکل، بی‌عصا و زاویه

بهر این مردود گشتی ای فقیه

اسم تو در ملک عقبی شد سفیه

مرد دین صوفیست و مقری و فقیه

گرنه این خوانی منت خوانم سفیه

فدیتتک یا ستی الناسیه

الی کم تشد فم الخابیه

الا فاملئی منه لی کاسه

تذکرنی صفوه ناسیه

فما کاسه منه الا نجی

[...]

تو را عمری کشید این غول در تیه

بکن با غول خود بحثی به توجیه

تو را عمری کشید این غول در تیه

بکن با غول خود بحثی به توجیه

در مروت ابر موسیی به تیه

کآمد از وی خوان و نان بی‌شبیه

خواند افسون‌ها شنید آن را فقیه

در پی‌اش رفت آن ستمکار سفیه

شد ازو فارغ بیامد کای فقیه

چه فقیهی ای تو ننگ هر سفیه

چون نشان راست گویند و شبیه

پس یقین گردد تو را لا ریب فیه

عکس می‌گویی و مقلوب ای سفیه

ای رها کرده ره و بگرفته تیه

گفت حق‌ست این ولی ای سیبویه

اتق من شر من احسنت الیه

گفت این دم با قیامت شد شبیه

تا برادر شد یفر من اخیه