نمازش برد و بسیار آفرین کرد

مرو را نیز دایه همچنین کرد

بگفت این دایه آنگه همچنین کرد

به تنبل دیو را زیر نگین کرد

دلت را گر جفای من حزین کرد

جفای تو دلم را همچنین کرد

نشانست این که چنگ بافرین کرد

که او را نام چنگ رامتین کرد

باز چون اسب لطف را زین کرد

لقمهٔ کِرم را ملخ‌چین کرد

این جور نگر که با من مسکین کرد

خود خواند و خودم براند و دردم زین کرد

شاها فلکت اسب سعادت زین کرد

وز جملهٔ خسروان تو را تحسین کرد

تا در حرکت سمند زرین نعلت

بر گل ننهد پای زمین سیمین کرد

شاها فلکت اسب سعادت زین کرد

وز جمله خسروان تو را تحسین کرد

تا در حرکت سمند زرین نعلت

بر گل ننهد پای زمین سیمین کرد

سپاسش را طراز آستین کرد

بر او بسیار بسیار آفرین کرد

بسی بر دست فرهاد آفرین کرد

که رحمت بر چنان کس کاین چنین کرد

از چهره گل از لب انگبین کرد

کان دید طبرزد آفرین کرد

به خواب آورد سر، بالین ز زین کرد

چو روز واپسین، ‌بستر زمین کرد

بسی فیروز بر شاه آفرین کرد

زبان بگشاد فرخ همچنین کرد

که چون گل دایه را در گل دفین کرد

از آنجا راه بر دیگر زمین کرد

غریبی آمد و با من چنین کرد

برسوایی ز من خون بر زمین کرد

که با شهزاده برنایی چنین کرد

وزو در یک زمان خون بر زمین کرد

نباید غیبت اخوان دین کرد

بدیشان خویش را باید قرین کرد

اسب عزم از زمین ری زین کرد

میل دیدار آن نگارین کرد

زلفت از سنبل تر گرد سمن پرچین کرد

گل رخ از پرتو خورشید رخت پرچین کرد

آمد از کوی تو باد سحری مشک افشان

مگر از شام دو زلفت گذری بر چین کرد

با سر کوی تو صاحبنظرش نتوان گفت

[...]

هر آن کو جمله عمر خود در این کرد

به هرزه صرف عمر نازنین کرد