با منت گر بدین سبب کینه است

تیرهای تو را هدف سینه است

جهان از درگهش طاقی کمینه است

بر این طاق آسمان جام آبگینه است

ناسفته درت که زخزینه است

ما ورد صفا در آبگینه است

بود شاها رعیت آن خزینه

که در وی گنج های زر دفینه است

عوان چون مالشان دزدیده گیرد

ببر دستش که دزد آن خزینه است

این هوس افشان که در این سینه است

دل نبود مرده دیرینه است

مژگان زرد، خانه برانداز سینه است

الماس در خراش جگر بی قرینه است

در دل خوبان به جای مهر دایم کینه است

کار این آهندلان بر عکس چون آئینه است

راز دل را ما چو گل افشان عالم کرده ایم

در کف دست است ما را آنچه در گنجینه است

می خوریم امروز افسوس حیات رفته ار

[...]

هر کرا دل بی غبار کینه است

خشت دیوار تنش آیینه است

دل که پنهان در صفای سینه است

پیچ و تابش جوهر آیینه است

بادهٔ جامم گداز دل بود

[...]

حسن را صد هزار آیینه است

عشق آیینه دار دیرینه است

گفت زن گرچه شب آدینه است

لیک مرغ آنجا رود که چینه است

زان که گنجینهٔ هنر سینه است

وین زبان چون کلید گنجینه است