چه حدیثست هرچه پیش آید

همه از ظلم و جهل خویش آید

هر روز مرا غمی دگر پیش آید

کان غم ز غم همه جهان بیش آید

گر دل به چنین صبر نه درویش آید

تسلیم کند آخر و با خویش آید

دگر ره پرده‌ای در پیش آید

خودی در بی خودی با خویش آید

مرا بار غمی کان پیش آید

ز دست نفس کافر کیش آید

بیگانگی ات چو با دل خویش آید

هر جای که مرهمی زنی نیش آید

صد زخم خوری به تیغ بر تن به از آنک

یک زخم زتو بر دل درویش آید

گر ترا درد و رنج پیش آید

وز پی ذوق نوش نیش آید

چون خیل غم تو در دل ریش آید

بر سینه ز درد و غصه صد نیش آید

خونریز غمت چو مرد میدان طلبد

جز دیده کسی نیست که: تر پیش آید

مرا چو یاد ز یار و دیار خویش آید

هزار نالهٔ زار از درون ریش آید

نشسته در پس زانوی غربتم شب و روز

خدای داند ازین پس مرا چه پیش آید

در بیابان دو ره چو پیش آید

که یکی زان دو کعبه را شاید

هرکجا پا نهم به نیش آید

می روم تا دگر چه پیش آید