دو چشم دایه بر وی ماند خیره

جهان بر هردو چشمش گشت تیره

هان و هان تا نخندی ای‌ خیره

که بسی خنده دل کند تیره

دل عقل از جلال او خیره

عقل جان با کمال او تیره

گفت کای رایتان شده تیره

چند گویید هرزه بر خیره

زانکه دنیی‌پرست بر خیره

هست چون بت‌پرست دل تیره

مهر و ماه از لقایشان خیره

نور و نار از بهایشان تیره

خرده نبود بضاعت زیره

سوی کرمان بریم برخیره

هرکه شد کون‌پرست بر خیره

گوز یابد ثواب از انجیره

روی کرده چو تخم کاژیره

به نفاق و دل اندرون تیره

برون آوازه داری چون مبیره

درونت چون برون دیگ تیره

مثال رهبران این جزیره

مثال آن بز است و آن حظیره

چو مویت شیر شد ای پیرخیره

مکن آلوده شیرت را بشیره

میان بحر بودش یک جزیره

همه گنج شه آنجا بد ذخیره

شه از گفت کنیزک ماند خیره

دو چشم نور بخشش گشت تیره

جهان گشت از سپاه زنگ تیره

شه روم از جهان درمانده خیره

بماند از حُسن حُسنا شاه خیره

که شد با عکس رویش ماه تیره

هوای شمع روشن، گشته تیره

ز دود عود و از گرد زریره

ز عکس جوش و بانگ تبیره

شده تفّیده مغز و چشم خیره

بآخر در میان راه تیره

پدید آمد یکی هامون جزیره

خوش آمد سخت خسرو را جزیره

چنانک از خوشی او گشت خیره