دگر هفته تنها به نخچیر شد

دژم بود با ترکش و تیر شد

چو بر هوش می‌خواره می چیر شد

سران را سر از خرّمی زیر شد

هوا پر تف خشت و شمشیر شد

دل ریگ تشنه ز خون سیر شد

سرشکش همه گوهر و قیر شد

گهر دانش و قیر زنجیر شد

زمین آنکه از بر بد از زیر شد

جهان را دل از خویشتن سیر شد

به شاهین، تذرو جهان پیر شد

تذرو جهان عاقبت زیر شد

روزگارم در سر و کار بتی دلگیر شد

کودکم چون بخت برنا بوده من پیر شد

روزم از بس ظلمت اندوه و غم چون قیر شد

شیر رویم قیر گشت و قیر مویم شیر شد

زبس کز دو جانب روان تیر شد

سپر در کف هر دو کفگیر شد

اگر حسن آن مه جهانگیر شد

ملاحت ستیزان کشمیر شد

کمند دلیران گلوگیر شد

کمان گوشه گیر و روان تیر شد

جهان از شب تیره چون قیر شد

نهان ترک خو را ز دم شیر شد

ز جان دشمن شاه کشمیر شد

دلش نیز مانند شمشیر شد

کمندش گلو گیر نخجیر شد

گریزان ز شمشیر او شیر شد

چو مرگ آمد آن تیغ زنجیر شد

نه زنجیر دام گلوگیر شد

دی که ز پیش تو به نخجیر شد

تیز تکی کرد و عدم‌گیر شد

زین سخن حاسد اگر دلگیر شد

همچو خرّ لاغر ما پیر شد

چون شکوفه از شکفتن سیرشد

ز اشتیاقت روز طفلی پیر شد

هر که جز ماهی ز آبش سیر شد

هرکه بی روزیست روزش دیر شد

چون برآمد روزگار و پیر شد

بازِ جانْشْ از عجز، پشّه‌گیر شد

مدتی این مثنوی تأخیر شد

مهلتی بایست تا خون شیر شد