چو شاه آمد نگهبانان دویدند

زر افشاندند و دیباها کشیدند

به هر گنجینه‌ای یک یک رسیدند

متاعی را که ظاهر بود دیدند

تو آن سنگین‌دلان را بین که دیدند

به تأیید الهی نگرویدند

هر نیل که بر رُخش کشیدند

افسون دلی بر او دمیدند

چون بر کف او ترنج دیدند

از عشق چو نار می‌کفیدند

از بس که چو سگ زبان کشیدند

زآهو بره سبزه را بریدند

چون عامریان سخن شنیدند

جز باز شدن دری ندیدند

بیچارگی ورا چو دیدند

در چاره‌گری زبان کشیدند

هر نیک و بدی کزاو شنیدند

در نیک و بدی زبان کشیدند

هر نادره‌ای کز او شنیدند

در خاطر و در قلم کشیدند

آن هردو سپه ز هم بریدند

بر معرکه خوابگه گزیدند

چون خواهش یکدگر شنیدند

از کینه‌کشی عنان کشیدند

خصمان چو خروش او شنیدند

در حرب شدند و صف کشیدند

خویشان چو ازو خبر شنیدند

رفتند و ندیدنی بدیدند

بسیار جفای زن کشیدند

وز هیچ زنی وفا ندیدند

آن‌را که رضای او ندیدند

حالیش درندگان دریدند

خویشان چو خروش او شنیدند

یک یک ز قبیله می‌دویدند

شه‌پرستان که مهر شه دیدند

وان سخن‌های نغز بشنیدند

چون کنیزان نشان او دیدند

وز نشان‌های باغ پرسیدند

خواجه را در حجابگه دیدند

حاجبانه ز کار پرسیدند