که اندر شب تیره خورشید بود

جهان را ازو دل پرامید بود

جهاندار کسری چو خورشید بود

جهان را ازو بیم و امید بود

پدرمان که پرمایه جمشید بود

به بالین من خفته چون بید بود

یکی مرد بد دوست خورشید بود

فراوان به خورشیدش امید بود

جان او پرگوهر توحید بود

از ره تحقیق بی‌تقلید بود

یک تتق مانندهٔ خورشید بود

روشنی مانندهٔ ناهید بود

آن را که دلش خانهٔ توحید بود

در کون و مکان طالبِ تجرید بود

وآن را که شب و روز بود بر درِ او

شبها همه قدر و روزها عید بود

آن را که دلش خانهٔ توحید بود

در کون و مکان طالب تجرید بود

او را که شب و روز بود بر در او

شبها همه قدر و روزها عید بود

قدری شراب از رضیّ الّدین بخواستم

میداد وعده مدّتهای مدید بود

ناگاه دوش وعدة خود را وفا نمود

والحق ز خرّمی شب من روز عید بود

دیدم غلامکی و یکی ظرف مختصر

[...]

سگ هم از کوچکی پلید بود

اصل ناپاک از او پدید بود

همه ضعف و خاموشیش کید بود

مگس قند پنداشتش قید بود

نفس اگر پاک و گر پلید بود

منزل هر یکی پدید بود

شوخی که گلش بهار امید بود

با تنباکوش الفت جاوید بود

هم عارض خورشید بپوشد از ناز

ز آن ابر که خانه‌زاد خورشید بود

چو حسن سبز تمنای اهل دید بود

مباش گو به چمن گل چو سرو و بید بود

به بزم شوق، پی آب خوردن دل ما

سفال سبز به از چینی سفید بود

فلک چگونه گشاید دری به روی کسی

[...]

از نور رخت، سها چو خورشید بود

آن کش تو نه ای امید، نومید بود

تو عین بقا و دیگران محض فنا

هرکی به تو زنده گشت، جاوید بود

دل را به دعای تو صد امید بود

با لطف تو چشم ثمر از بید بود

گر پیروی تو می‌کنم، معذورم

شک نیست که صبح، پیر خورشید بود

امشب که در چمن ز قدومش نوید بود

خلوت‌سرای غنچه گلستان عید بود

دیدیم در چمن عجب آیین اتّحاد

گل داشت ز خم کاری و بلبل شهید بود

یک عمر در میانة ما و نگاه دوست

[...]

محرومی وصال تو دل را نوید بود

صبح امید آینه، چشم سفید بود

در دیده می تپید چو بسمل به خون دل

کز تیغ دوری تو نگاهم شهید بود

شب داشتیم بزم خوشی با خیال تو

[...]

ای آنکه غم تو عیش جاوید بود

جاوید، نوید وصلت امّید بود

فرماندهی کشور خوبی از توست

بازیگر میدان تو، خورشید بود

چون بنای کار بر تقلید بود

کی ز حق او قابل تأیید بود