عقاب تکاور برانگیختم

چو آتش بدو بر تبر ریختم

چو از پادشاهیش بگریختم

شب تیره اسپان برانگیختم

چوشد کاربی برگ بگریختم

بدام بلا در نیاویختم

زمانی به کینه برآویختم

چو بسیار گشتند بگریختم

همه روزه با او بر آویختم

خوی و خاک و خون بر هم آمیختم

که زین دست در خسرو آویختم

ز بیگانه و خویش بگریختم

گفتم از عشقش مگر بگریختم

خود به دام آمد کنون آویختم

گفتم از دل شور بنشانم مگر

شور ننشاندم که شور انگیختم

بند من در عشق آن بت سخت بود

[...]

وزو چرب و شیرینی انگیختم

به شیرین و خسرو درآمیختم

شعبدهٔ تازه برانگیختم

هیکلی از قالب نو ریختم

خونِ جگر با سخن آمیختم

آتش از آب جگر انگیختم

بر سر خوانی نمکی ریختم

با جگری چند برآمیختم

با نفس هر که درآمیختم

مصلحت آن بود که بگریختم

خویش را چون خار دیدم سوی گل بگریختم

خویش را چون سرکه دیدم در شکر آمیختم

کاسه پرزهر بودم سوی تریاق آمدم

ساغری دردی بدم در آب حیوان ریختم

دیده پردرد بودم دست در عیسی زدم

[...]

من پشیمانم که مکر انگیختم

از مراد خشم او بگریختم

خویش را بر نخل او آویختم

عذر آن را که ازو بگریختم

توبه کردم از سخن که انگیختم

بی‌سخن من دارویت آمیختم

گویی آنجا خاک را می‌بیختم

زین جهان پاک می‌بگریختم

چو دیدم که غوغایی انگیختم

رها کردم آن بوم و بگریختم

بر خدا یک شب شفیع انگیختم

خاک بر خون جگر آمیختم

هر صفتی را که بر انگیختم

شعبدهٔ تازه درو ریختم