گر ایدونک با من تو پیمان کنی

شناسم که پیمان من مشکنی

که رستم همی پیل جنگی کنی

دل نامور انجمن بشکنی

به جای کسی گر تو نیکی کنی

مزن بر سرش تا دلش نشکنی

تن خویش را چون محابا کنی

دل راستی را همی‌بشکنی

چو با من بسوگند پیمان کنی

همانا وفای مرا نشکنی

ازیراک با هرک پیمان کنی

وفا را به فرجام هم بشکنی

چو با من به سوگند پیمان کنی

بکوشی که پیمان من نشکنی

به بیداد چون بر رهی چه کنی

سر بخت خود را در آن افکنی

گر او بد کند پس تو هم بد کنی

بر نیک مردی به چاه افکنی

بدین رزم اگر یاری من کنی

مرین لشکر بی شمر بشکنی

چون تو بر خلق جور و ظلم کنی

بیخ عدل از میان ما بکنی

ای شاه گر آنچه می‌توانی نکنی

زین پس به جز از دریغ و آوخ نکنی

اندر رمهٔ خدای گرگ آمد گرگ

هیهات اگر توشان شبانی بکنی

در مکافات من آخر این کنی

رو بکن، الحق که شیرین می‌کنی

جهد کن تا تو تکبّر کم کنی

ورنه طوق لعن در گردن کنی

چون تو آئینه بکلی بشکنی

پنج وسواس طبیعت بر کنی

گر تو امروزم بجان رحمی کنی

رنج و اندوهم تو از دل برکنی

گر تو زین ابلیس خوددوری کنی

گردن صورت بکلی بشکنی

ای دل آخر چند خاموشی کنی

خویش را در عین مدهوش کنی

که تو ناگاه عهد من شکنی

همچو اشکم به خاک برفکنی

چون تو آن روبند را از روی چون مه برکنی

چون قضای آسمانی توبه‌ها را بشکنی

منگر اندر شور و بدمستی من ای نیک عهد

بنگر آخر در میی کاندر سرم می‌افکنی

اول از دست فراقت عاشقان را تی کنی

[...]