ز خورشید تا سایه، مویی بوَد

که این روشن آن تیره‌رویی بود

بر آنکس که با سخت‌رویی بوَد

درشتی به از نرم‌خویی بود

اول میلم چو از همه سویی بود

و آورده به روی هر کسم رویی بود

آخر گفتم بمردم از هستی خویش

خود فرعونی در بُنِ هر مویی بود

چو مشکر بود هر کو در دوئی بود

بلای من منی بود و توئی بود

هر کرا زآنجایگه بوئی بود

در نگنجد گر همه موئی بود

هرکه او را پیشه بدخویی بوَد

کار او پیوسته بدرویی بوَد

صرفه مکن صرفه مکن صرفه گدارویی بود

در پاکبازان ای پسر فیض و خداخویی بود

خود عاقبت اندر ولا نی بخل ماند نی سخا

اندر سخا هم بی‌شکی پنهان عوض جویی بود

هست این سخا چون سیر ره وین بخل منزل کردنت

[...]

خوش آن کس که کارش نکویی بود

به نیک و بدش نیکخویی بود

ترک خورشیدی که شاه ملک نیکویی بود

نامراد از ترک و تاجیکان بهندویی بود

نبود او جز تو مانع این دوئی بود

جدائیها زمائی و تویی بود

مر این اشکال از قید دوئی بود

مر این تقیید از ما و توئی بود

چه فضایی؟ سخن از موت و فناگویی بود!

چه هوایی؟ عفن و مرده‌نما بویی بود!

وحشت و مرگ مجسم شده هر سویی بود!

صوت گرچه نه به مقدار سر مویی بود