ولیکن به گفتن مگر روی نیست

بود کاب را ره بدین جوی نیست

سخن هرچ بر گفتنش روی نیست

درختی بود کش بر و بوی نیست

چنین گفت نرسی که این روی نیست

مر این آب را در جهان جوی نیست

مرا خود به ایران شدن روی نیست

زن پاک را به ز تو شوی نیست

ازین مرز رفتن مرا روی نیست

مکن آرزو گر تو را شوی نیست

همی‌گفت کاین رزم را روی نیست

رهِ آبِ شاهان بدین جوی نیست

همی‌گفت کایدر بدن روی نیست

درنگ تو جز کام بدگوی نیست

هم او را تن از آهن و روی نیست

جز از خون وز گوشت وز موی نیست

همه زین شمارند و این روی نیست

مر این آب را در جهان جوی نیست

اگر با منت دوستی روی نیست

بجز گور بی شک ترا شوی نیست

ببیندت و دیدن ورا روی نیست

کشد کوه و همسنگ یک موی نیست

کنون پیش او رفتنت روی نیست

که ما را باو آب در جوی نیست

از ایدر گذشتن مرا روی نیست

که در بیشه بیش از تگاپوی نیست

از تو بریدن صنما روی نیست

زانکه چو رویت به جهان روی نیست

تا تو ز کوی تو برون رفته‌ای

کوی تو گویی که همان کوی نیست

گرچه غمت کرد چو مویی مرا

[...]

تجسس گری شرط این کوی نیست

درین پرده جز خامشی روی نیست

به ز خرابی چو دگر کوی نیست

جز به خرابی شدنم روی نیست

چونکه ترا محرم یک موی نیست

جز به عدم رای زدن روی نیست

چون سر مویی محابا روی نیست

هیچ کس را زهرهٔ این کوی نیست

چون مرا از ترس یک سر موی نیست

جز چنین گلگونه اینجا روی نیست

خوش دلی در کوی عالم روی نیست

زانک رسم خوش دلی یک موی نیست