گه جهان روشن کنی از روی خود

گه سیاهش میکنی از موی خود

خواست دارم تا مرادر روی خود

راز پیدایی کند در سوی خود

نشانده صنم را به پهلوی خود

چو آیینه نزدیک زانوی خود

گر دم زنم بی روی او شرم آیدم از روی خود

عاشق بجوید زندگی بی صحبت دلجوی خود

من جانه می کندم زغم آن لب زمن می خواست جان

فرهاد میزد نیشه ها بر سنگ و شیرین سوی خود

با ماه گفتم این همه حسن از کجا آورده ای

[...]

چه عیب ار خون بگریم چون مرا رندی ز کوی خود

دلم خونست ازین درد و نمی‌آرم به روی خود

چو راز خود گشایم با تو چندان گریه زور آرد

که یابم صد گره همچو صراحی در گلوی خود

از آن رو اشک حسرت دم‌به‌دم در آستین ریزم

[...]

زهی هم در جوانی سوی حق آورده روی خود

گذشته در اوان عز و ناز از آرزوی خود

ترا زیبد که عمری با همه کس مهر بنمایی

چو خورشیدت نباشد میل دل یکذره سوی خود

زهی آیینه ی گیتی که در گیتی چو جام جم

[...]

نگردم چون سبو غافل ز حفظ آبروی خود

ز غیرت دست خود پیوسته دارم بر گلوی خود

دلا گم کرده‌ای خود را درآ در جستجوی خود

نیی از غنچه کم، سر در گریبان کن به بوی خود

مرا بی‌ابرو دارد فلک چون پشت آیینه

زنم در رنگ گوهر غوطه، گر در آبروی خود

پس از مردن مکن از زمزم آلوده‌ای زاهد

[...]

که فردا چو بیند سیه موی خود

بگرداند از پیرزن روی خود

باردادیمش مکان در کوی خود

ساختیمش مسکنی خوش سوی خود

دریغا نبیند کس آهویِ خود

ترا روشن آید همه خوی خود

کس ار نیک باشد ز بدگوی خود

چرا افکند چین درابروی خود

فریاد اگر، از کوی خود

وز رشته گیسوی خود