چه دیوست این که بر جانت فسون کرد

ترا یکبارگی چونین زبون کرد

سودای تو آتش دلم افزون کرد

نادیدن رویت آب چشمم خون کرد

هر در که لبت در صدف گوشم ریخت

هجران توام ز دیدگان بیرون کرد

جگر مشرکان پر از خون کرد

کبرشان از دماغ بیرون کرد

به خلافت چو دست بیرون کرد

رودهٔ اهل ردّه را خون کرد

بدان آهن که او سنگ آزمون کرد

تواند بیستون را بی‌ستون کرد

پیرزن را ز خانه بیرون کرد

به افسونگر نگر چه افسون کرد‌‌!

نرگسی را به تیغ گلگون کرد

گوهری را ز تاج بیرون کرد

چه نیکی که اندر جهان او نکرد

جهانش بیازرد و نیکو نکرد

ز کار فخر گفتندش که چون کرد

که الحق احتیاط از حد فزون کرد

ببین تا خاک جبریل از چه خون کرد

که قوم سامری را سرنگون کرد

بسی سودا زهر مغزی برون کرد

بسی بیدادگر را سرنگون کرد

نهنگ عشق درحالش ز بون کرد

برای خود دلش دریای خون کرد

جهانی را به معنی رهنمون کرد

ز مغز هر سخن روغن برون کرد

به بی‌راهی بس کشتی نگون کرد

به آخر سر به آبسکون برون کرد

دوبازو همچو دوران هیون کرد

بمردی شیر مردان را زبون کرد

که داند کانچه دل بر موج خون کرد

سر آخر از کجاخواهد برون کرد

چو هرمز دشت خوزان پر ز خون کرد

علم شاه سپاهان سرنگون کرد

شه زنگ از حبش لشکر برون کرد

فلک را پایگاهی قیرگون کرد

همه غوّاصی دریای خون کرد

بخون در رفت و زخون سر برون کرد

گل تر، پیرهن را نیلگون کرد

چو نیلوفر بافسون سر برون کرد