چو با او تو پیوستهٔ خون شوی

ازین پایه هر دم به افزون شوی

خاقانیا ز خدمت شاهان کران طلب

تا از میان موج سیاست برون شوی

چون جام و می قبول و رد خسروان مباش

کب فسرده آئی و دریای خون شوی

از قرب و بعدشان که چو خورشید قاهرند

[...]

گر ز خط روز و شب افزون شوی

از خط این دایره بیرون شوی

گاه با شهزاده‌ها در خون شوی

گاه با احمد سوی گردون شوی

گه چو شیر تند برگلگون شوی

گه چو فرهادی جگر پرخون شوی

گه چو لیلی در دل مجنون شوی

گاه همچون ماه برگردون شوی

از هوای این جهان بیرون شوی

بر طریق عاشقان مجنون شوی

ای دریغا گر از این بیرون شوی

خرقه پوش گنبد گردون شوی

چون ز ساعت ساعتی بیرون شوی

چون نماند محرم بی‌چون شوی

دگر ره نیابی که بیرون شوی

به یکبارگی غرقه خون شوی

تو آن به کزین بیضه بیرون شوی

که طوطی طیار میمون شوی

بسیار طالبی، که مگر ذو فنون شوی

همراه عشق شو، که جنون در جنون شوی

در کوی عشق یار، که دارالامان ماست

با سر اگر درآمده ای سرنگون شوی

بی لطف یار ما بوصالش مجال نیست

[...]

تو تنها به توران سپه چون شوی

به ویژه گمانم که در خون شوی

نمانیم ای شه که بیرون شوی

برین دشت با او به هامون شوی

تا چو ازین مرحله بیرون شوی

همنفس شاهد موزون شوی

بگویم که از خود فنا چون شوی

ز یک قطره زین باده مجنون شوی

سر به جیب فکر بر تا از فلک بیرون شوی

بر کمی زن تا چو ماه عید روزافزون شوی

لب ببند از گفتگو تا راه گفتارت دهند

بگذر از چون و چرا تا محرم بیچون شوی

آسیا گردد به گرد دانه چون گردید پاک

[...]

به نیروی اگر هفت گردون شوی

نپندارمت زنده بیرون شوی

شه تو را گر زر دهد قارون شوی

ور خبر از گنج، کی افزون شوی؟

این هم از بهر تو بُد کافزون شوی

در بهای دِرهمی قارون شوی