اگر جنگ دریا کنی خون شود

از آوای تو کوه هامون شود

فزونیش هر روز افزون شود

شتاب آورد دل پر از خون شود

چو کدبانو از شهر بیرون شود

بدان جشن خرم به هامون شود

که بی‌لشکر گشن بیرون شود

دل دوستداران پر از خون شود

کزان آرزو دل پراز خون شود

که خواهد که زاندازه بیرون شود

گمانند کاین بیش بیرون شود

ز دشمن زمین رود جیحون شود

ازو گر پذیری بافزون شود

دل از ناسپاسی پرازخون شود

مرا این سخن پیش بیرون شود

ز جنگ یلان کوه هامون شود

بر مهتران جاهش افزون شود

دل حاسدانش پر از خون شود

که پازهر زهر‌ست که‌افزون شود

کز اندازهٔ خویش بیرون شود

مردم چشمم چو مرکز پلک چون برهون شود

مرکز و برهون ز عشقت هر شبی گلگون شود

از آن در همی خواست بیرون شود

از آن کوه سر سوی هامون شود

ای خداوندی که گر عزم تو بر گردون شود

قطب گردون پیش عزم تو سزد گر دون شود

چنبر گردون گردان جمله بگشاید زهم

گر غبار پای اسبان تو بر گردون شود

گرچه اَ‌فْریدون به افسون جادوان را بند کرد

[...]

بکاهد همی گاه و افزون شود

جهان هر زمانی دگرگون شود

به دستوری شاه بیرون شود

نداند کز این ننگ خود چون شود

بترسم که این راز بیرون شود

جهان را ز ما دیده پر خون شود

به دام آمده مرغ، بیرون شود

همه کارهامان دگرگون شود

که از تاختن کوه هامون شود

ز کُشته همه کشورت خون شود

ازین مرز اگر هیچ بیرون شود

ز لؤلؤ همه شهر هامون شود

نخواهم کسی را که بیرون شود

ز خانه کسی سوی هامون شود