اگر جنگ دریا کنی خون شود

از آوای تو کوه هامون شود

فزونیش هر روز افزون شود

شتاب آورد دل پر از خون شود

چو کدبانو از شهر بیرون شود

بدان جشن خرم به هامون شود

که بی‌لشکر گشن بیرون شود

دل دوستداران پر از خون شود

کزان آرزو دل پراز خون شود

که خواهد که زاندازه بیرون شود

گمانند کاین بیش بیرون شود

ز دشمن زمین رود جیحون شود

ازو گر پذیری بافزون شود

دل از ناسپاسی پرازخون شود

مرا این سخن پیش بیرون شود

ز جنگ یلان کوه هامون شود

بر مهتران جاهش افزون شود

دل حاسدانش پر از خون شود

که پازهر زهر‌ست که‌افزون شود

کز اندازهٔ خویش بیرون شود

مردم چشمم چو مرکز پلک چون برهون شود

مرکز و برهون ز عشقت هر شبی گلگون شود

از آن در همی خواست بیرون شود

از آن کوه سر سوی هامون شود

ای خداوندی که گر عزم تو بر گردون شود

قطب گردون پیش عزم تو سزد گر دون شود

چنبر گردون گردان جمله بگشاید زهم

گر غبار پای اسبان تو بر گردون شود

گرچه اَ‌فْریدون به افسون جادوان را بند کرد

[...]

بکاهد همی گاه و افزون شود

جهان هر زمانی دگرگون شود

به دستوری شاه بیرون شود

نداند کز این ننگ خود چون شود

هر زمان از عشقت ای دلبر دل من خون شود

قطره‌ها گردد ز راه دیدگان بیرون شود

گر ز بی صبری بگویم راز دل با سنگ و روی

روی را تن آب گردد سنگ را دل خون شود

ز آتش و درد فراقت این نباشد بس عجب

[...]

آنگه که صحن معرکه درای خون شد

در دست مرگ جان دلیران زبون شود

خون در رگ مبارز پیکار بفسرد

جان در تن مقاتل غدار خون شود

زان بر فراخته شده رایات کارزار

[...]

آن دزد چون بود که به خانه درون شود

خانه ز بیم دزد ز روزن برون شود

خانه روان و دزد طلبکار خانگی

چون خانه رفت خانگی او را زبون شود

آخر زمان که طبع حکیمان نگون شود

سه صد حکیم مر جلبی را زبون شود

آن دزد دام دان که طلبکار ماهی است

و آن خانه آب دان که ز روزن برون شود

چو از سیرت ما دگرگون شود

ز پرگار ما زود بیرون شود