کای جهان نادیدهٔ من چون شدی

هیچ نادیده جهان بیرون شدی

ای دل نگویی چون شدی ور عشق روزافزون شدی

گاهی ز غم مجنون شدی گاهی ز محنت خون شدی

گفت شیر ار روشنی افزون شدی

زهره‌اش بدریدی و دل خون شدی

هر دمی آن خاربن افزون شدی

پای خلق از زخم آن پر خون شدی

یکی گفت مجنون چو مجنون شدی

سرو سرور عاشقان چون شدی؟

تو بسیار در بند وارون شدی

پذیره به پیش بلا چون شدی

گر نه مانع سختی گردون شدی

از خط دور افق بیرون شدی

کاش آن زمان سرادقِ گردون، نگون شدی

وین خرگه بلندستون، بی‌ستون شدی

کاش آن زمان درآمدی از کوه تا به کوه-

سیل سیه؛ که روی زمین، قیرگون شدی

کاش آن زمان ز آه جهان‌سوز اهل بیت

[...]

چو هر روز جاه وی افزون شدی

حسد پیشگان را جگر خون شدی

گرفتم که در مال قارون شدی

زرفعت چو عیسی به گردون شدی

کای رایت هدی؛ تو چرا سرنگون شدی؟

در موج خون چگونه فتادی و چون شدی؟

ای دست حق که علت ایجاد عالمی

علت چه شد که در کف دونان زبون شدی؟

امروز در ممالک جان، دست دست تو ست

[...]

ور یکی را حال دیگرگون شدی

اختلاف اندر مزاج افزون شدی

کاش آن زمان که از سر زین سرنگون شدی

سیماب وار، جسم زمین بی سکون شدی

روانم ز تن کاش بیرون شدی

از آن پیش کاین شیشه پرخون شدی

کاش آنزمان سرای طبیعت نگون شدی

وز هم گسسته رابطۀ کاف و نون شدی

کاش آن زمانکه کشتی ایمان بخون نشست

فُلک فلک ز موج غمش غرقه خون شدی

کاش آن زمان که رایت دین بر زمین فتاد

[...]

چون پی آن بخت همایون شدی

کاوه بدی باز فریدون شدی

گمان کن که از مال قارون شدی

بحکمت فزون از فلاطون شدی

تو بلند آوازه بودی، ای روان

با تن دون یار گشتی دون شدی

صحبت تن تا توانست از تو کاست

تو چنان پنداشتی کافزون شدی

بسکه دیگرگونه گشت آئین تن

[...]