یداللّه من از جمله فزونست

که ذاتم هم درون و هم برونست

نمیدانی که یارت با تو چونست

گهی در راستی گه با سکونست

در اینجا صورتت مانند خونست

ولی این قصّه با مُل رهنمونست

چو زیر خاک صبرست و سکونست

ترا مر عشق اینجا رهنمونست

چو در خلوت ندانست او که چونست

حقیقت عشق بین کو رهنمونست

جمال خوبِ لیلی در درونست

چگویم من که این معنی چگونست

چنان مجنون فتاده در دل خونست

که اندر وی نظاره هفت گردونست

ز لا مگذر که لا اسرار بیچونست

حقیقت در درون و راز بیرونست

تو میدانی که ریشم در درونست

نیارم گفت تو دانی که چونست

جمال شاه بیشک در درونست

حقیقت عشق اینجا رهنمونست

همه جان بین که جانت رهنمون‌ست

چرا اینجا دل تو پر ز خون‌ست

کسی داند که این معنی چگونه‌ست‌

که جانش در بُنِ دریای خون است

که تا برگویم این سر تا چگونه‌ست

دلم افتاده در دریای خون است

که بر تو هم درون و هم برونست

از اعیان یقین بیچه و چونست

درون جان و یارت در درونست

ترا در هردمی او رهنمونست

مرا نور حقیقت در درونست

بسوی کائناتم رهنمونست

چونور مصطفایت رهنمونست

ترا این دم کنون عزت فزونست

بگو تا آخر کارم چگونست

که نفس من در اینجاگه زبونست

حقیقت وصل کل در اندرونست

نداند هیچکس کین سر چگونست

ز مائی و منی ابلیس چونست

نمیبینی دلش بر موج خونست