کجا نام او آفریدون بود

زمین را سپهری همایون بود

چنان نامور بی‌هنر چون بود

کش آموزگار آفریدون بود

به ویژه که پیوستهٔ خون بود

چو از دور بیند ترا چون بود

مرا نیز پایاب او چون بود

مگر دیده همواره پرخون بود

به کردار شاه آفریدون بود

چو خونین بباشد همایون بود

ببینیم فرجام تا چون بود

که گردش ز اندیشه بیرون بود

بدار و ببخش آنچ افزون بود

وز اندازهٔ خویش بیرون بود

هران بد کز اندیشه بیرون بود

ز بخشش به کوشش گذر چون بود

شب تیره از رسم بیرون بود

نه آیین شاه آفریدون بود

به جای دگر مرگ من چون بود

که اندیشه ز اندازه بیرون بود

ندانم سرانجام این چون بود

همیشه دو چشمم پر از خون بود

گرین رفتن من همایون بود

نگه کن که فرجام من چون بود

چوروشن روانم پر از خون بود

همی پادشاهی کنم چون بود

از این مایه گر لشکر افزون بود

ز مردی و از رای بیرون بود

بر آن سان که رسم شبیخون بود

سپهدار داند که آن چون بود

که تا جنگ آن هر دوان چون بود

از آن دو بمردی کی افزون بود

چو نبود دل از بس غمش خون بود

چو باشد غم آنگاه افزون بود

جز این بسیار چیز گونه‌گون بود

کجا از وصف و اندازه برون بود

چو در شهر این نشاط گونه‌گون بود

سرای شاه خود دانی که چون بود

نهیب من ز هجرانت فزون بود

که با او چشم من دریای خون بود