که از پیش کاووس بیرون برد

مگر کاندر آن تیزی افسون برد

دهم زر که تا خاک بیرون برد

وزین خانهٔ تو به هامون برد

کشانش همی خواست بیرون برد

ز خونش روان جوی جیحون برد

بر سرش ناگهان شبیخون برد

گرد بالای هفت گردون برد

علم صورت از رهت بیرون برد

علم معنی بر سر گردون برد

‌ناگهان سر ز حکم بیرون برد

‌در کنارش گرفت و در کون برد

عشقت ز دلم که سر به خون برد

آزار فلک همه برون برد

ای ماه، غمت جامهٔ دل در خون برد

نادیده ترا رخت دل ما چون برد؟

آن خال که بر گوشهٔ چشمست ترا

خال لب خوبان به زنخ بیرون برد

گرچه از دل دیده رخت خود به موج خون برد

با خیال طاق ابرویت به پل بیرون برد

هرکه چون روح القدس در وی دمد لعلت دمی

از سبکروحی چو عیسی رخت بر گردون برد

لعل جانبخشت نوشت از خط فسون دلبری

[...]

ازان عرصه چون رخت بیرون برد

درین تنگ منزل به سر چون برد

آن جگر گوشه دل از ما به لب میگون برد

رونق باغ و چمن را برخ گلگون برد

لب او باده ز خون دل ما می نوشد

چشم آن شوخ کباب از جگر پرخون برد

غیر حق هیچکسی چون نبرد دل از دست

[...]

بر سر کله چون شبیخون برد

گرد از مغز او به گردون برد