بدو گفت ای مرا چون چشم روشن

به مهر اندر بپوش از صبر جوشن

ملک را جزم و عزم او جوشن

راز چون روز پیش او روشن

ازان چون روی بودش پشت جوشن

که بر بستش بدان اندام روشن

سپاهی موج زن از تیغ و جوشن

جهان از تیغ و جوشن گشته روشن

چو ناگه تیغ زد خورشید روشن

جهان در سر فگند از نور جوشن

دلم بر دوش زد زین سوز جوشن

ندیدم یک شبت چون روز روشن

چو شد روی هوا از صبح روشن

برامد روی دریا همچو جوشن

فروغ خود و عکس تیغ و جوشن

ز مشرق تا بمغرب کرده روشن

در عرضگه سپاهت ای شاه ز من

حقّا که بچشم خویش دیدم روشن

از حلقة نعلها زمین زیر زره

وز صفحۀ تیغها هوا در جوشن

ز صیقل‌های صف‌ها، یافت جوشن

که فتح از غیب‌هایش گشت روشن

به کود اندر کَنَند اطراف گوشن

چنان کاندر تنِ اَبطال جوشن