جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن

جز سلسلهٔ نیاز در گوش مکن

روزی که به همّت ز فلک برگذری

بیچارگی خویش فراموش مکن

جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن

جز سلسلهٔ نیاز در گوش مکن

روزی که به همت از فلک برگذری

بیچارگی خویش فراموش مکن

زنهار حدیث عشق در گوش مکن

با یار دگر دست در آغوش مکن

تا بندگی ات به جان و دل بخریدیم

ما را تو به خیره خیره در کوش مکن

جانا سخنان خصم در گوش مکن

پند من مستمند بنیوش مکن

برخاسته ای به خون شهری زن و مرد

بنشین، بشنو، باش تو خاموش مکن

از دست اجل هیچ قدح نوش مکن

وین عشوهٔ روزگار در گوش مکن

ارواح گذشتگان تو را می گویند

کای صدر اجل اجل فراموش مکن

جز جام جلالت اجل نوش مکن

جز نغمهٔ عشق کبریا گوش مکن

در کان عقیق فقر عشرت نقد است

می می‌خور و قصهٔ پرندوش مکن

دیدم رویت بتا تو روپوش مکن

پنهانی ما تو باده‌ها نوش مکن

هر چند دراز کرده بد گوی زبان

ای چشم و چراغ عاشقان گوش مکن

باطل است این سخن بگوش مکن

این چنین زهر و نیش نوش مکن

بهر ناقابلی خموش مکن

ترک این خمر و جام و نوش مکن

ای دلم برده، مرا بی‌دل و بی‌هوش مکن

کار دل سهل بود، عهد فراموش مکن

از من این نکته فراموش مکن

مدحت مدحگران گوش مکن

در وادی عشق، شعله خس پوش مکن

از زمزمه ی شوق فراموش مکن

بانگ خضر از برای گمراهی توست

گر گوش تو آواز کند، گوش مکن

زلف شبرنگ، پریشان بر و دوش مکن

خویش را بیهده چون کعبه سیه پوش مکن

تا ز قانون طرب، دست نشویی در بزم

رود اشکم چو درآید به صدا، گوش مکن

بوی شیر از لب چون لعل ترت می آید

[...]

ناله اهل غرض ای مه من گوش مکن

سایه خویش به این قوم هماغوش مکن

باده خیره نگاهان هوس نوش مکن

با چنین طایفه چون شیشه می جوش مکن

نرگس خویش تو از سرمه سیه پوش مکن

[...]

زهرم به قدح دهی که می نوش مکن

در آتشم افکنی که هان جوش مکن

باری چو ز خون عاشقان می نوشی

این لخت کباب را فراموش مکن

ای دوست! چراغ مهر خاموش مکن

حرف غرض آمیز کسان گوش مکن

اکنون که شکفت غنچه ی باغ رخت

حق نفس مرا فراموش مکن

شمع امید من خموش مکن

دلم از غصه در خروش مکن

گفت این حرف ها تو گوش مکن

گوش بر حرف پیر موش مکن

جز برای دل من بوش مکن

عاشق خویش فراموش مکن

طوفان می نسیان از این نوش مکن

فحش عرب و حرف عجم گوش مکن

خواهی چو صلاح حال مستقبل را

ایام گذشته را فراموش مکن