آتشیش از درون برافروزند

که ازو عقل و جان و تن سوزند

هر دو چشمش سبک فرو دوزند

صید کردن ورا بیاموزند

گرچه از چهره عالم افروزند

از شره دل درند و جان دوزند

آن بزرگان که وام جان توزند

رسم جان‌بخشی از تو آموزند

ای پسر گر به . . . س شوی چو بزرگان

از پی تو خوان نهند و شمع فروزند

پس مشو از بهر آنکه از پی یک . . . س

کینه ز گربه بده طریق بتوزند

پره بینی کنند و کوس ببرند

[...]

هرکه خواهد کز شرف بر آسمان پهلو زند

چنگ در فتراک صاحبدولتی چون تو زند

وانکه یک گام از خط فرمان تو یکسو زند

چرخ نگذارد مران یک گام را تا دو زند

دهر بر اعدای تو تیغ از دل و بازو زند

[...]

به حمله جان عالم را بسوزند

به ناوک چشم کوکب را بدوزند

مَلک فرمود کآتش برفروزند

به من عنبر، به خرمن عود سوزند

دانی تو که شمع را چرا افروزند

تا کشتنش و سوختنش آموزند

چون آتش سوزنده غیب است بسی

چیزی باید که دایمش میسوزند

دو چشمت جادوان دلفروزند

که در آنجا مرا جان درتو دوزند

ز نفت وهیزم آتش برفروزند

گل سیراب در آتش بسوزند

برخورشید آیند و بسوزند

چو شمعی هر یکی رخ برفروزند

ازآن خورشید رویش برفروزند

بَرِ شمع وصال او بسوزند

مرا اینجا یکی آتش فروزند

همه بر آتش شوقم بسوزند

چنانت آتش اینجا برفروزند

که خشک و تر در اینجاگه بسوزند

آنانکه چهان کنند و مردم سوزند

پیوسته مبارک شب و فرخ روزند

زینست مگر که پادشاهان جهان

دون پروری از زمانه می آموزند

فریدون گفت نقّاشان چین را

كه پیرامون خرگاهش بدوزند:

بدان را نیک دار ای مرد هشیار

كه نیكان خود بزرگ و نیک‌روزند

ترکِ دنیا به مردم آموزند

خویشتن سیم و غَلّه اندوزند

علما شمع مجلس افروزند

خلق را علم و حکمت آموزند

به قدر حسن خوبان دلفروزند

چو خوبی بیش باشد، بیش سوزند