بدانست رستم که آن نیست گور

ابا او کنون چاره باید نه زور

یکی برز کوهست از ایدر نه دور

همه جای خوردن گه کام و سور

فرود آمدند از چمنده ستور

شکسته دل و چشمها گشته کور

پس آن شاهزاده برانگیخت بور

همی کشت گرد و همی کرد شور

به منزل که انگیزد این بار شور

بود آب و جای گیای ستور

که با دژ چه کردم به دستان و زور

به نام خداوند کیوان و هور

چنین داد پاسخ کز ایدر ستور

نیابد مگر چشمهٔ آب شور

خداوند کیوان و ناهید و هور

خداوند پیل و خداوند مور

می خسروانی به جام بلور

گسارنده می داد رخشان چو هور

به دادار گیتی که او داد زور

فروزندهٔ اختر و ماه و هور

نجنبید رستم نه بنهاد گور

زواره همی کرد ازان گونه شور

بزد پاشنه سنگ بنداخت دور

زواره برو آفرین کرد و پور

گرامی کن ایوان ما را به سور

مباش از پرستندهٔ خویش دور

برآساید از رنج مرد و ستور

دل دشمنان گردد از رشک کور

بسان پلنگی که بر پشت گور

نشیند برانگیزد از گور شور

همی گفت کای پاک دادار هور

فزایندهٔ دانش و فر و زور

به خاشاک کرده سر چاه کور

که مردم ندیدی نه چشم ستور

همه دشت غرمست و آهو و گور

کسی را که باشد تگاور ستور

ز گفتار او رستم آمد به شور

ازان دشت پرآب و نخچیرگور

چو یاور نبودش ز نزدیک و دور

یکی نامه بنوشت نزدیک فور