باز وقتی که جور و زور کند

دیدهٔ شیر گور کور کند

روی تو روایت همه از نور کند

حسن تو حکایت همه از حور کند

وصل تو مرا ز خویشتن دور کند

تا مشک مرا به رنگ کافور کند

این هفت اختر که باغ معمور کند

نقشی که کند از قلم نور کند

وین طرفه که نقششان به دل نزدیک ست

هر چند که نقش بندی از دور کند

غرض شوم کر و کور کند

آب عذب زلال شور کند

به کفران نعمت تصور کند

دماغش ز نخوت تهور کند

بر هوا چون بخار زور کند

جنبش و اضطراب و شور کند

آن که شیرین به غم سرور کند

از دل خویش غم چه دور کند؟

قوت دل را ز تن چو عور کند

به سماع چنان چه شور کند؟

نور حق چون ز دل ظهور کند

ظلمت تن چه شر و شور کند

گر گذاریش دیده کور کند

ور کنی درد و رنج زور کند

ز خنده آب بقا را به تشنه شور کند

به زهر چشم، مگس را ز شهد دور کند

شکست کار دل من ازوست، کآینه را

خدا چو چشم بد از چهره ی تو دور کند!

به غیر باده ی گلگون ندیده ام هرگز

[...]

خط شبرنگ چه با آن رخ پرنور کند؟

برق را ابر محال است که مستور کند

پیش آن کان ملاحت دهن خوبان چیست؟

در نمکزار، نمکدان چه قدر شور کند؟

ادب عشق مرا در حرم وصل گداخت

[...]

هر زمانی که آن خطور کند

سلب آسایش و سرورکند

عالمان را ز خود نفورکند

عاقلان را ز خویش دور کند