زمین را ببوسید و چربی نمود

برآن کهتری آفرین برفزود

از ایران دلم خود به دو نیم بود

به اندیشه اندیشگان برفزود

مرا رفت باید بدین چاره زود

رکاب و عنان را بباید بسود

فرو برده از شیز و صندل عمود

یک اندر دگر ساخته چوب عود

پری روی گفت سپهبد شنود

سر شعر گلنار بگشاد زود

ازو باد بر سام نیرم درود

خداوند کوپال و شمشیر و خود

زمانی بپیچید و دستور بود

سخنهای بایسته گفت و شنود

ز کابل برآید به خورشید دود

نه آباد ماند نه کشت و درود

چو کابلستان را بخواهد بسود

نخستین سر من بباید درود

چو دیدم که اندر جهان کس نبود

که با او همی دست یارست سود

جهان پیش چشمم چو دریا نمود

به ابر سیه بر شده تیره دود

بکابل دگر سام را هر چه بود

ز کاخ و زباغ و زکشت و درود

ازان سی سواران یکی کم شود

به گاه شمردن همان سی بود

تر و خشک یکسان همی بدرود

وگر لابه سازی سخن نشنود

سواری به کابل برافگند زود

به مهراب گفت آن کجا رفته بود

برو خواند از گنجها هر چه بود

که گوش آن نیارست گفتی شنود

نبد کهتر از مهتران بر فرود

نشسته چنان چون بود تار و پود

به شادیش بر شادمانی فزود

برافراخت گردن به چرخ کبود

همی پشت زین خواهم و درع و خود

همی تیر ناوک فرستم درود

چنان چون فریدون مرا داده بود

ترا دادم این تاج شاه آزمود