به ویرو نیک ماند خوب چهری

گروگان شد همه دلها به مهری

نه تو امروز ویس خوب‌چهری‌؟

میان ماه‌رویان همچو مِهری‌؟

قائم‌الیل و صائم‌الدّهری

یافت از زهد در زمان بهری

هست بایسته از پی دهری

این چنین قصر در چنین شهری

تا بنا کرده‌ام چنین شهری

مثل این کس ندیده در دهری

چرا چون گنجِ قارون خاک‌بهری؟

نه استادِ سخن‌گویانِ دهری؟

چنین گویند شیرین تلخ‌زهری

به خوردش داد از آن کاو خورد بهری

فرود آمد ز روزن دیو چهر‌ی

نبوده در سرشتش هیچ مهر‌ی

عراق از ربع مسکون است بهری

وزان بهره مداین هست شهری

کف رادش به هر کس داده بهری

گهی شهری و گاهی حمل شهری

لیلی ز سر گرفته چهری

دیدی سوی او به سرد مهری

گرد کرد از سواد هر شهری

داد هر بقعه را از‌آن بهری

تو بدین خوبی و پری‌چهری

خو چرا کرده‌ای به بد مهری‌‌؟

با عروسی بدین پریچهر‌ی

نکند هیچ مرد بدمهر‌ی

گه در غم روزگار و گه در قهری

از هرچه در اوفتادهای بیبهری

ای طوطی جان! چه میکنی در شهری

کانجا ندهندت شکری بیزهری

به درویشان رسان از مال بهری

که تا مالت نگردد مار و زهری

ز خوبی این دو زن را هست بهری

که تحفه بردشان باید به شهری

هست ازین حقّ را ظهور مظهری

می‌نماید زین هدیّه جوهری

بوده مقصود خدا خود مظهری

می‌نماید اندرو خود جوهری

از برای تو بیارم مظهری

وز دل دریا برآرم گوهری