کنون کز مهتری گشتی توانگر

به حال مردم درویش بنگر

عیانم در همه چیزی تو بنگر

بجز دیدارما تو هیچ منگر

من و تو هر دو یکسانیم بنگر

درون جمله جانانیم بینگر

ترا جانان نموده روی بنگر

بجز نور حق از هر سوی منگر

خبر کن ای دل و جان راز بنگر

بجزمن هیچ دیگر باز منگر

رها کن لیلی و مجنون تو بنگر

بجز منصور کل در خود تو منگر

هزاران نقش در خاکست بنگر

بجز جانان در اینجاگاه منگر

یقین در چار طبع خود تو بنگر

که چارم آسمانست ودو منگر

در درون سیر کن برون منگر

زانکه دریاست جان و تن لنگر

یک نظر در چشم مست ما نگر

عین ما می بین و در دریا نگر

در خرابات مغان رندانه رو

ذوق سرمستان ما آنجا نگر

چشم ما روشن به نور روی اوست

[...]

آن خط چون سبزه به بین آن رخ چون لاله نگر

هاله نگر ماه ببین ماه ببین هاله نگر

ژاله فشان از عرق آن عارض چون لاله نگر

ژاله نگر لاله ببین لاله ببین ژاله نگر

رفت و کنون شام و سحر تا در او از دل من

[...]

گفت رومی «روح هند است این نگر

از فغانش سوزها اندر نگر»

گفت خیاط کاوست آهنگر

گفت آهنگر اوست سوزنگر