نمود آتبین شاه نیرنگ خویش

رها کرد پس هر کسی سنگ خویش

چو خورشید بر خاک زد رنگ خویش

نمود او به چرخ روان سنگ خویش

مرا از نوازیدنِ چنگ خویش

نوازشگری کن به آهنگِ خویش

سکندر به آیین فرهنگ خویش

ملوکانه بَرشد به اورنگ خویش

خجل گشتم از روی بیرنگ خویش

نوایی گرفتم به آهنگ خویش

چو شه را ندیدند همرنگ خویش

برو نیز کردند آهنگ خویش

زهر بوم برداشت آهنگ خویش

چو سیمرغ بنشست با سنگ خویش

عرفی نصیحت کنمت گوش دار ، گوش

تاوارهی زکشمکش صلح و جنگ خویش

با عقل و روح گر، ید بیضایت آرزوست

ناموس عشق جوی و مبین نام و ننگ خویش

زآن آفتاب پنجه کند اهل حسن را

[...]