گفت کاول دمی که از من رفت

ماجرا ز انگبین و روغن رفت

ملک سوی وثاق خویشتن رفت

ز ملک مصر تا بیت الحزن رفت

نگوید کس که مردی در کفن رفت

بدین مردانگی کان شیرزن رفت

او نیز به جای خویشتن رفت

زین تنگ قفس سوی چمن رفت

چنان آسان سوی لب جان زتن رفت

که گفتی از زبان بر دل سخن رفت

چه پیش آمد که زانسان در وطن رفت

باین خواری برون زین انجمن رفت

از ناخن دخل آنچه به رخسار سخن رفت

از کاوش غم بر دل بی کینه من رفت

زنهار خمش باش که چون خامه درین بزم

کم عمر شد آن کس که به دنبال سخن رفت

فریاد که گلبانگ پریشان من آخر

[...]

به زاری آنچنان از خویشتن رفت

که گویی مرغ روحش از بدن رفت

صبح از دل چاک‌که دراین باغ سخن رفت

کز جوش گل و لاله قیامت به چمن رفت

آن مطلب نایاب‌که هرگز نتوان یافت

دامان‌ گلی بود که دوش از کف من رفت

با بخت سیه‌، یاد شب عید ندارم

[...]

جهان رفت و جوانی و چمن رفت

گل نسرین و سرو و یاسمن رفت

پس از من دوستان گویند:«افسوس

که آخر فایز شیرین سخن رفت»