مرا تا من زیم این غم بسنده ست

که جانم مرده و اندام زنده ست

سگ بیوسنده گرگ درّنده‌ست

سفله سالوس و لوس خر بنده‌ست

دین و دولت به شرع و شه زنده‌ست

زین دو شین آن دو دال پاینده‌ست

هرکجا صدق دین و دل زنده‌ست

هرکجا عدل، ملک پاینده‌ست

چو ملک این جهان ملکی رونده‌ست

به ملک آن جهان شد هر که زنده‌ست

ایدل امروز آنک در عالم

لاف آزادگی زند بنده ست

از کرم در گذر که در کرمان

از کریمان کریم گوینده ست

دولت شاه جان فرخنده‌ست

که جهان زان چو تن به جان زنده‌ست

کان چه چیز است مرده یا زنده ست

پوستی از قماش آگنده ست

چون فرستاد از خرد زنده ست

آن خردمندی فرستنده ست

گفت برگو که آری او بنده ست

لیک ازین بندگی نه شرمنده ست

مرده خوان هر که نه از وی زنده ست

نیست دان هر چه نه زو پاینده ست

جهان کش صد هزار آزاد بنده ست

پیازی دان که تو بر توش گنده ست