از ترکستان که بود آرندهٔ تو

گو رو دیگر بیار مانندهٔ تو

ای هفت فلک فکندهٔ تو

ای هر که به جز تو بندهٔ تو

ای جانِ من سوخته دل زندهٔ تو

وز خجلت فعل خود سرافکندهٔ تو

بپذیر مرا که جزتو کس نیست مرا

گر نپذیری کجا رود بندهٔ تو

بدو گفتا چرا گریندهٔ تو

که می بفروشمت چون بندهٔ تو

تو شاهی و تمامت بندهٔ تو

ببوی عشق اینجا زندهٔ تو

گفتا کئی تو‌، من بنده تو

بیجرم از چشم افکنده تو

گاهی ازین در گاهی از آن در

باری ز هر در جوینده تو

در جست و جویت ز آنم که باشد

[...]

بدو گفت ای شکر شرمنده تو

چه موجب داشت شکر خنده تو

همین بس طالع فرخنده تو

که سلطان تو آمد بنده تو

جز تو همه سرفکنده تو

هر نیست چو هست بنده تو

که ای صد همچو خسرو بنده تو

ز احسان توام شرمنده تو

که: ای من در وفا شرمنده تو

سگ یار منی، من بنده تو

ای دوست منم ز جرم شرمنده تو

مخلوق تو وسگ تو وبنده تو

در عالم عشق جان من مرده تو

در هر دو جهان روان من زنده تو

ای صبح خجل ز روی فرخنده تو

خورشید به بزم حسن شرمنده تو

تا دامن دیده شکرستان گردد

زین شهد که ریزد از شکر خنده تو

واعظ چه کسست؟ کمترین بنده تو!

مسکین تو، محتاج تو، افگنده تو!

تو خواجه دلنواز بخشنده من

من بنده روسیاه شرمنده تو

ای شوکت ایزدی برازندۀ تو

جز تو همه ماسوای حق زندۀ تو

از کار من خسته تغافل تا کی

آخر نه توئی خدا و من بندۀ تو

ای آنکه تو خالقی و ما بنده تو

بر بنده عطا بود برازنده تو

از خاک بجز گناه زیبنده نبود

با خاک کن آنچه هست زیبنده تو