از آن ماهش امید فرزند بود

که خورشید‌چهر و برومند بود

و دیگر بدانگه که در بند بود

بر او نه خویش و نه پیوند بود

برانوش نام و خردمند بود

زبان و روانش پر از بند بود

چه گویم تراکانک فرزند بود

به اندیشهٔ من خردمند بود

که پیروز را پاک فرزند بود

خردمند شاخی برومند بود

بدانگه کجا شاه در بند بود

به یزدان مرا سخت سوگند بود

هم آنکس که استاد طلخند بود

به فرزانگی هم خردمند بود

قلون را به توران دو فرزند بود

ز هر گونه‌ای خویش و پیوند بود

گرامی ده و پنج فرزند بود

به ایوان شاه آنک دربند بود

نشستش به شهر سمرقند بود

بران مرز چندیش پیوند بود

سپهدار ترکان به بیکند بود

بسی گرد او خویش و پیوند بود

سیاوش مرا خود چو فرزند بود

که با فر و با برز و اورند بود

تا کی ز فراق بر دلم بند بود

اندوه فراق بر دلم چند بود

آن دل که بدلبر آرزومند بود

در فرقت او چگونه خرسند بود

منور یکایک خداوند بود

که بی یارو بی مثل و مانند بود

چون بند تو بنده را همی پند بود

دربند تو بنده تو خرسند بود

لیکن پایش چه در خور بند بود

ور نیز بود غایت آن چند بود

قراطوس غمخواره در بند بود

به بند اندرون نیز خرسند بود

کجا با فریدونش پیوند بود

مر او هر یکی را سه فرزند بود

مرا با خداوند سوگند بود

روانم به سوگند در بند بود

مر او را یکی نیک فرزند بود

سرافراز بود و خردمند بود

نگهبان راه این هنرمند بود

سپاهش که داند که خود چند بود