دیر زیاد! آن بزرگوار خداوند

جان گرامی به جانش اندر پیوند

دایم بر جان او بلرزم، زیراک

مادر آزادگان کم آرد فرزند

از ملکان کس چنو نبود جوانی

[...]

جز آن که مستی عشقست هیچ مستی نیست

همین بلات بس است، ای به هر بلا خرسند

خیال رزم تو گر در دل عدو گردد

ز بیم تیغ تو بندش جدا شود از بند

ز عدل تست به هم باز و صعوه را پرواز

[...]

نیز ابا نیکوان نمایدت جنگ فند

لشکر فریادنی، خواسته‌نی سودمند

قند جداکن ازوی، دور شو از زهر دند

هر چه به آخر بهست جان ترا آن پسند

صرصر هجر تو، ای سرو بلند

ریشهٔ عمر من از بیخ بکند

پس چرا بستهٔ اویم همه عمر؟

اگر آن زلف دوتا نیست کمند

به یکی جان نتوان کرد سؤال:

[...]

کرد روبه یوزواری یک زَغَند

خویشتن را زان میان بیرون فگند

مرد دینی رفت و آوردش کَنَند

چون همی مهمان درِ من خواست کند

گنبدی نهمار بر برده، بلند

نه ستونش از برون، نه زیر بند

روز جستن تازیانی چون نوند

روز دن چون شست ساله سودمند

روز جستن تازیانی چون نوند

بیش باشد تا تو باشی سودمند

ببادافره جاودان کردمند

به دوزخ بماند روانش نژند

دیوه هر چند کابرشم بکند

هرچه آن بیشتر به خویش تند

آب هر چه بیشتر نیرو کند

بند ورغ سست بوده بفگند

دل گسسته داری از بانگ بلند

رنجکی باشدت و آواز گزند

از اویی به هر دو سرای ارجمند

گسسته خرد پای دارد به بند

سرش راست بر شد چو سرو بلند

به گفتار خوب و خرد کار بند

و گر دل نخواهی که باشد نژند

نخواهی که دائم بوی مستمند

کسی کو شود زیر نخل بلند

همان سایه ز او بازدارد گزند

به کیوان رسیدم ز خاک نژند

از آن نیک‌دل نامدار ارجمند

یکی گفت کاین شاه روم است و هند

ز قنّوج تا پیش دریای سند

جدا کرد گاو و خر و گوسفند

به ورز آورید آن‌چه بُد سودمند