گل از تو چراغ حسن در گلشن برد

وز روی تو آیینه دل روشن برد

هر خانه که شمع رخت افروخت درو

خورشید چو ذره نور از روزن برد

که جوید دگر ره به میدان نبرد

خروشان و جوشان چو شیر نبرد

عشق تو به سینه تاختن برد

وآرام و قرار من ز من برد

تن چند زنم که چشم مستت

جانی که نداشتم ز تن برد

صد گونه قرار از دل من

[...]

چو القصّه بسی گوی سخن برد

ز اوّل کرد آغاز و ببُن برد

چنین گفت آنکه او گوی سخن برد

که چون گل نامهٔ خسرو ببُن برد

لیک زین هیچ جای می نبرد

تو بر آن برمشین که ره نبرد

عقل مخلوق ره بدان نبرد

مرغ فکر اندر آن هوا نپرد

به تنها تن خویش جوید نبرد

نه لشکر نه کشور به گاه نبرد

آن به ز بتان گوی لطافت به ذقن

لبهاش دل پسته خندان به دهن برد

برد آن روز که شطرنج جفا گستری آموخت

در اول بازی رخ خوبش دل من برد

می کرد حکایت در از آن لطف بناگوش

[...]

روی تو که رنگ از رخ گلهای چمن برد

هوش از سر و طاقت ز دل و تاب و توان برد

جز فتنه و آشوب ندانست دگر هیچ

چشمت که ز مردم سخن آورد، ز من بُرد

ار سوخت ز خود بلبل و افروخت ز خود گل

[...]

اشک در دیده نیارم که حجابم نبرد

حایل گریه کنم شرم که آبم نبرد

طپش و تابش من گرم سئوالش سازد

صد ادا هست که کس پی به جوابش نبرد

گشته ام پی سپر حادثه چون گنج یتیم

[...]

نوا از سینه مرغ چمن برد

ز خون لالهن سوز کهن برد

به این مکتب ، به این دانش چه نازی

که نان در کف نداد و جان ز تن برد