سر بزن نمرود را همچون قلم

چون خلیل الّه در آتش نِه قدم

چون من آزادم ز خلقان، لاجرم

خلق آزادند از من نیز هم

نفس سگ را خوار دارم لاجرم

عزت از من یافت افریدون و جم

هرکه را در عشق محکم شد قدم

در گذشت از کفر و از اسلام هم

خَلق را فی الجمله در شادیّ  و غم

مقتدایی بود، در عالَم، عَلَم

ذره‌ای عقلش نماند و هوش هم

درکشید آن جایگه خاموش دم

تا چو سالی بگذرد، هر دو به هم

عمر بگذاریم در شادی و غم

عزم آن کردیم تا با او به هم

هم نفس باشیم در شادی و غم

شاه گفتا خواهی ای طفل دژم

تا کنم همبازیی با تو به هم

چون در آن ویرانه شد خوار و دژم

دید با جاروب خود غربال هم

چون درآید گرد تو شاه و حشم

تو جدا افتی ز سگ، سگ از تو هم

هرک رابگسست در لاشیء دم

او بود صد باره از لاشی کم

هیچ عاقل رفت از باغ ارم

تا که بیند در سفر داغ و الم

تو نمی دانی که عمرت بیش و کم

هست باقی از دو دم تا کی دژم

گفت آن ساعت که شد عشق تو کم

چشم من عیب آن زمان آورد هم

نام تو کذاب خواهم زد رقم

تابمانی تا قیامت متهم

همچو آن طفلی که باشد در شکم

هم چنان با خود نشین با خود به هم

محو گردد عقل و تکلیفش به هم

ترک گیر این هر دو و درنه قدم

هرچ زد توحید بر جانش رقم

جمله گم گردد از و گم نیز هم

ور نظر در هر دو کردندی بهم

هر دو یک سیمرغ بودی بیش و کم