برانگیخت آن رخش رویینه سم

برآمد خروشیدن گاو دم

بیامد بسان نهنگ دژم

که گفتی زمین را بسوزد به دم

ز تور اندر آمد نخستین ستم

که شاهی چو ایرج شد از تخت کم

ابا پهلوانان ایران به هم

همی رای زد شاه بر بیش و کم

ولیکن من از آفریدون و جم

فزونم به مردی و فر و درم

اگر داد فرمان دهی گر ستم

برای تو باید زدن گام و دم

همی کوفت بر خاک رویینه سم

چو تندر خروشید و افشاند دم

بغرید باز اژدهای دژم

همی آتش افروخت گفتی بدم

چو رستم برآن اژدهای دژم

نگه کرد برزد یکی تیز دم

همی گشت رستم چو پیل دژم

کمندی به بازو درون شصت خم

چنان لشکری با سلیح و درم

نبینی ازیشان یکی را دژم

گر ایدونک پشت من آرد به خم

شما دیر مانید خوار و دژم

بریده برآویخت با او به هم

چو پیل سرافراز و شیر دژم

فرستاده‌ای چون هژبر دژم

کمندی به فتراک بر شست خم

زمین گشت پر سبزه و آب و نم

بیاراست گیتی چو باغ ارم

بدرید کوه از دم گاودم

زمین آمد از سم اسپان به خم

ز پیوند با او چرایی دژم

کسی نشمرد شادمانی به غم

دو یاقوت خندان دو نرگس دژم

ستون دو ابرو چو سیمین قلم

زواره برآویخت با او به هم

چو پیل سرافراز و شیر دژم

نشستند با رودسازان به هم

بدان تا تهمتن نباشد دژم