سپیده چو از تیره شب بردمید

میان شب تیره اندر خمید

سپیده همانگه ز که بر دمید

میان شب تیره اندر چمید

چو ایدر نخواهی همی‌آرمید

بباید چرید و بباید چمید

تا بدانگه که نور صبح دمید

آمد آواز مرغ و دیو رمید

به کوره درافکند و آتش دمید

به جا ماند زر و‌آن دگرها رمید

آنک آدم را بدن دید او رمید

و آنک نور مؤتمن دید او خمید

گر بدی کردی نبایستی رمید

خاصه نیکی کرد آن یار حمید

همی گفت و در روضه‌ها می‌چمید

کز آن خار بر من چه گلها دمید

نزیبد مرا با جوانان چمید

که بر عارضم صبح پیری دمید

شه به ته چتر سیه می چمید

اول شب صبح دوم می‌دمید

نشاید به پندار کرد اعتمید

که باید شدن عاقبت نا امید

لیک بر شیری مکن هم اعتمید

اندرآ در سایه نخل امید

بدور ماه خطش تا خط بنفشه دمید

قدم ز رشک خطش چون قد بنفشه خمید

اذانی نگفتی و صبحت دمید

بکش قامتی، زان که قامت خمید

ز سرو یاس چیده بار امید

سگر را شد ثواب جگ اسمید

در تعزیهٔ حسین آن شاه شهید

تا روز قیامت خوشی از خلق رمید

هر صبح شود تازه فلک را این داغ

مردم به گمان آنکه خورشید دمید

شور قیامت ز نیت می دمید

فیض طرب در چمنت می چمید

تاش تامور از وصل چو شد ناامید

می شد و لاحول بخود میدمید

نه چشمه روان شد، نه کشته دمید

نه بادو نه ابر بهاری چمید

بباغش چو باد خزانی دمید

ز پیریش چون چنگ قامت خمید