به جز از گفت و گوی دمدمه‌ای

نیست گوشی نصیب زمزمه‌ای

داد از نان شه او را لقمه‌ای

ساخت ترسا هم از آن نان طعمه‌ای

مردم از هجر دوست، یک دمه‌ای

دل من زنده کن به زمزمه‌ای

گر با همه‌ای چو بی منی بی‌همه‌ای

ور بی‌همه‌ای چو با منی با همه‌ای

در بند همه مباش، تو خود همه باش

آن دم داری که سخره‌ای دمدمه‌ای

مرد زندان را نیاید لقمه‌ای

ور به صد حیلت گشاید طعمه‌ای

پس یقین شد که غیر این همه ای

از ازل تو شبان این رمه ای

نه زنان بل ز آهوان رمه ای

هر یکی را ز ناز زمزمه ای

از پای فکنده است مرا محنت و غم، های!‏

برگیر ز خاک رهم ای دست کرم، های!‏

سرگرمی ام از آتش سوزان ته پاست

های آبلهٔ پای طلب ساغر جم، های!‏

غیر از تو ندانم به که گویم ز جفایت

[...]

در کعبه و بتخانه ز حسن تو صنم های

عشق آمده و ریخته دل بر سر هم های

تا چند توان ریخت سرشک از مژه بر دل

فردا است که ویران شده این خانه ز نم های

بر خویشتن از شوق کنم پاره کفن را

[...]

راه دل و دین را زدی ای طرفه صنم، های

مژگان تو خواباند به ما، تیغ ستم های

آوارهٔ کوی تو ندانم به چه حال است؟

یعنی دلم، آن کافر گم کرده صنم، های

صبر من و تمکین تو، ای عهد فراموش

[...]

مخمور سروریم کجائی می غم های

مردیم بامید وفا جور و ستم های

گر رشحه باران نبود شعله برقی

از من مگذر غافل ای ابر کرم های

لبریز چو شد ساغر چه درد و چه صافی

[...]