دل رامین به دردش کان غم شد

همیدون چشم رامین رود نم شد

چون ز می دلش مست و خرم شد

جد و هزلش تمام در هم شد

پای او تاج فرق آدم شد

دست او رکن علم عالم شد

آن نفس با صفا چو درهم شد

آن قفس هیزم جهنم شد

ابرهای تهی پر از نم شد

دل اهل زمانه خرّم شد

چون دو زلفش بنفشه درهم شد

سر به سر تاب و سر به سر خم شد

زان بخششی که بر در عالم شد

انده نصیب گوهر آدم شد

یارب چه نطفه بود نمی‌دانم

کز وی زمانه حاملهٔ غم شد

لطف از مزاج دهر بشد گوئی

[...]

یوسفی از برادران گم شد

آفتاب از میان انجم شد

ای سلیمان بیار نوحهٔ نوح

که پری از میان مردم شد

گوهری گم شد از خزانهٔ ما

[...]

آبی انداختند و مردم شد

آب انداخته بسی گم شد

بیچاره دلم در سر آن زلف به خم شد

دل کیست که جان نیز درین واقعه هم شد

انگشت نمای دو جهان گشت به عزت

هر دل که سراسیمهٔ آن زلف به خم شد

چون پرده برانداختی از روی چو خورشید

[...]

چون عشق تو داعی عدم شد

نتوان به وجود متهم شد

جایی که وجود عین شرک است

آنجا نتوان مگر عدم شد

جانا می عشق تو دلی خورد

[...]

وجودست آنکه نه بیش ونه کم شد

درو خواهد همه چیزی عدم شد

چو در وجه حقیقی متهم شد

کمر بست او و حالی با قدم شد

اگر موری ز عالم با عدم شد

به عالم در چه افزود و چه کم شد

چو او برخاست زانجا با عدم شد

چه افزود اندران کوه و چه کم شد

دریغا کاین زمانم گریه کم شد

دلم مستغرق دریای غم شد

ازین جمله اگر یک چیز کم شد

همه شادی دل اندوه و غم شد

اگر موری ز عالم با عدم شد

بعالم در چه افزود و چه کم شد

چو او برخاست ز آنجا با عدم شد

چه افزود اندر آن کوه و چه کم شد

دریغا بر گذشت و عمر کم شد

وجودت ناگهی عین عدم شد