هر چند به دردم از دل محکم تو

گیرم کم جان و دل ، نگیرم کم تو

یا هست کنم آنچه ترا کام و هواست

یا نیست کنم جوانی اندر غم تو

حبذا ابرهای پر نم تو

حبذا سبزه های خرم تو

ای مفلس ما ز مجلس خرم تو

دل مرد رهی را که برآمد دم تو

شد بر دو کمان سنایی پر غم تو

یا ماتم دل دارد یا ماتم تو

ای بی تو دلیل اشهب و ادهم تو

اقبال فرو شد که برآمد دم تو

دیوانه شدست عقل در ماتم تو

جان چیست که خون نگرید اندر غم تو

اوست مقصود هر دو عالم تو

زو تسلی رسد بدین غم تو

دانی این کی شود مسلّم تو

چون شود جبرئیل آدم تو

آن صبر که حامی منست از غم تو

مویی نبرد ز عهد نامحکم تو

وین وصل که قبله‌ایست در عالم عشق

از گمشدگان یکیست در عالم تو

هم دور نیم ز عالم تو

می‌میرم و می‌خورم غم تو

ای ابر گلستان معالی کرم تو

بر قبه عالم زده دولت علم تو

برنده تر از خنجر مریخ حسامت

چالاک تر از کلک عطارد قلم تو

درسایه جاه تو نشینم به حمایت

[...]

چون نیست کسی را سر مویی غم تو

جز تو که کند در دو جهان ماتم تو

ای مانده ز راه! یک دم آگاه نهای

تا فوت چه میشود ز تو هر دم تو

ای محرم من کیست کنون محرم تو

بیم است که خود را بکشم از غم تو

خود از دل ماتم زده چتوانم گفت

کو ماتم خود بداشت در ماتم تو

هر چند نیم به هیچ رو محرم تو

تو جان منی چگونه گیرم کم تو

زاندیشهٔ آن که فارغی از غم من

من خام طمع بسوختم از غم تو

وگرنه، روی تابم از غم تو

ترا رسواکنم گیرم کم تو

نه از یک قالبی با او بهم تو

چرا از خویش می‌داریش کم تو

اگر با همدمت یک دم بهم تو

نشانی خویش را، رَستی ز غم تو

غم تو بایدم از عالم تو

ندارم غم چو من دارم غم تو

به راه عاشقان بر زن قدم تو

چه باشی از سگی در راه کم تو

چو ازخاری توانی شد دژم تو

مکن بر هیچ گلبرگی ستم تو

چو در دریا فرو شد همدم تو

ز دریا جان نبرد الّا غم تو

براه پاکبازان زن قدم تو

که ناگه خود به بینی درحرم تو