کی نامور سر سوی آسمان

بر آورد و بدخواست بر بدگمان

چو دانسته شد چاره ساز آن زمان

به خیره مترس از بد بدگمان

بیامد سروش خجسته دمان

مزن گفت کاو را نیامد زمان

ترا باد پیروزی از آسمان

مبادا به جز داد و نیکی گمان

همه دست برداشته به آسمان

همی خواندندش به نیکی گمان

مبر خود به مهر زمانه گمان

نه نیکو بود راستی در کمان

بیامد به کردار باد دمان

سری پر ز پاسخ دلی پرگمان

همی جست آن روز تا شب زمان

نه آگاه دژدار از آن بدگمان

ز زابل به کابل رسید آن زمان

گرازان و خندان و دل شادمان

که من عاشقم همچو بحر دمان

از او بر شده موج تا آسمان

که بگشاد زین گونه تیر از کمان

چه سنجد به پیش اندرش بدگمان

اگر شاه رابد نگردد گمان

نباشد ازو ننگ بر دودمان

دل روشنم بر تو شد بدگمان

بگویی مرا تا زهی گر کمان

می و مجلس آراست و شد شادمان

جهان پاک دید از بد بدگمان

همه مردم از داد تو شادمان

ز تو داد یابد زمین و زمان

من اینک پس نامه اندر دمان

بیایم نجویم به ره بر زمان

به کابل بباش و به شادی بمان

ازین پس مترس از بد بدگمان

ابا نیزه و گرز و تیر و کمان

برفتند گردان همه شادمان

گسی کردمش با دلی شادمان

کزو دور بادا بد بدگمان

پذیره شدش سام یل شادمان

همی داشت اندر برش یک زمان