نبینی آنکه دارد بلبلی را

که از بانگش طرب خیزد دلی را

شوم پیش سگ، اندازم دلی را

که خواهد سگ‌دل بی‌حاصلی را

که تا در کار من بندی دلی را

به‌زودی بر گشایی مشکلی را

تو هالک دان که نشناسد علی را

نداند او امام حق ولی را

تو سجده آنچنان کن آن دلی را

کهٔ سجده بود آخر دم علی را

بدست آور چنین صاحب دلی را

که بگشائی ازو هر مشکلی را

هم آنجا تاج و ملک و دین علی را

که داند حق عدو را و ولی را

نخستین تاج ملک و دین علی را

پناه اندر حوادث هر ولی را

سمی پهلو ایران علی را

که رونق برد گرد زابلی را

نبی جا بر کتف کردی ولی را

نگه کن پایه قدر علی را

تجلی چون کند دلبر کنم شکران تجلی را

تسلی چون دهد ازخود نخواهم آن تسلی را

بسوزد در تجلی و نسازد با تسلی دل

ببخشدگر تسلی جان دهم آن جان تجلی را

تجلی تان کند بر من مرا از من کند خالی

[...]

به حق او که به کونین دیده نگشایم

که تا نخست نبینم جمالِ مولی را

اگر در آتش عشقت بسوختم چه عجب

که کوه تاب نیاورد این تجلی را

معین به چشم خرد حسن دوست ننماید

[...]

تو آن بهتر که نشناسی ولی را

نه بینی با رمد شمس جلی را