جان ترنجیده و شکسته دلم

گویی از غم همی فرو گسلم

پر از پور سامست روشن دلم

به خواب اندر اندیشه زو نگسلم

که هیچ آرزو بر دلت نگسلم

کنون اندرین است بسته دلم

ورین رنج آسان کنم بر دلم

از اندیشهٔ شاه دل بگسلم

بدو گفت اگر بیم دارد دلم

نخواهم که باشد ز تن بگسلم

ز فرزند کشته بپیچد دلم

زمان تا زمان سر ز تن بگسلم

کز اندیشهٔ بد همه شب دلم

بپیچید وز غم همی بگسلم

ولیکن نباید شکستن دلم

که چون بشکنی دل ز جان بگسلم

همی سوزد از مهر فرش دلم

ز فرمان دادار دل نگسلم

چگونه کنم ترس را از دلم

بدین سان کز اندیشه‌ها بگسلم

پر از درد داراست روشن دلم

بکوشم کز اندرز او نگسلم

بدان گه شود شاد و روشن دلم

که رنج ستم‌دیدگان بگسلم

بهر کار درویش دارد دلم

نخواهم که اندیشه زو بگسلم

من از راز پردخته کردم دلم

زتیمارجان را همی‌بگسلم

بدو گفت بیژن که مشکن دلم

کنون یال و بازو ز هم بگسلم

ز مردی نپیچید هرگز دلم

نگفتم که از آرزو بگسلم

نسوزی تو از جان بیژن دلم

که ز آب مژه تا دل اندر گلم

بسوزد همی بر سپه بر دلم

بکوشم که کین از میان بگسلم

که پشتم شکستی و خستی دلم

کنون جان شیرین ز تن بگسلم

بدین رزم بشکست گویی دلم

بر آنم که دل را ز تن بگسلم