شاخ سمن بر گلو بسته بود مخنقه

شاخ گل اندر میان بسته بود منطقه

ابر سیه را شمال کرده بود بدرقه

بدرقهٔ رایگان بی طمع و مخرقه

ای شاه ، بی سفینهٔ جود تو مانده ام

از چشم و دل در آتش و توفان صاعقه

دیدستم از مفارقت صدر تو همانک

بیند تن از مفارقت نفس ناطقه

خدایگانا ، آنی که دشمنان ترا

دریده نیزه و تیر تو سینه و حدقه

نجاح تو بمعالی هزار چون جراح

رباح تو ببزرگی هزار چون صدقه

منم ، که رقت احوال من بدان درجه است

[...]

صدر دنیا و دین که خاک درت

اهل دیز است سرمه حدقه

در عالیت را ملوک زنند

بوسه بر آستانه و طبقه

بست عدل تو ایدی ظلمه

[...]

بس ریش گاوی ای خر زنار منطقه

ای قلیه و کباب تو خوک محنقه

خر . . . ل و خربفائی نه عقل و نه خرد

اندر سرت بخر دله ای و بخر بقه

یک خر مخوانمت که یکی کاروان خری

[...]

یقین دانم که فردا پیش حلقه

یکی گردند هفتاد و دو فرقه

الا ای صوفی پیروزه خرقه

به گردش خوش همی گردی به حلقه

چنان بسرای کان پاکان حلقه

بیک ره بر تو اندازند خرقه

دزی بد خندقش در آب غرقه

شده درگرد آن دز آب حلقه

این نشان خسف و قذف و صاعقه

شد بیان عز نفس ناطقه

چو بارانی و پیش بند و جقه

دگر چکمه سرفراز از یقه

سخن نرم گوی با سایل

گر ز مالَش نمی دهی نفقه

زآنکه در روی اهل حاجت هست

قول خوش از مقولۀ صدقه

دل چه باشد غیر نفس ناطقه

آنکه از حق تافت بر وی بارقه

در دیار شما کسی صدقه

ندهد تا بزن دهم نفقه

یا ندیمی فی اللیالی الغاسقه

قل حکایات القلوب العاشقه

چون ناقةاللّه از درون آورد بیرون شقشقه

عشاق مست ذوفنون رستند خوش از تفرقه

از بادهٔ ما جرعه‌ای، گر عارف و زاهد خورد

آن را فزاید معرفت، این را فزاید زندقه

خوش کشانیدش به بحر تفرقه

تا ز تعطیلش برد در زندقه

اِنْجَمْعاً یَنْفَرِدْعَنْتَفْرِقَه

محض تعطیل است و عین زندقه

ای عجب زین کامل بی تفرقه

که کمالش هست عین زندقه

چون ناقةاللّه از درون آورد بیرون شقشقه

عشاق مست ذوفنون رستند خوش از تفرقه