چنان خوارش از پشت زین برگرفت

که شاه و سپه ماند اندر شگفت

بخندید و سیندخت را سام گفت

که رودابه را چند خواهی نهفت

سر ماه سام نریمان برفت

سوی سیستان روی بنهاد تفت

بشد زال و آن پر او برگرفت

برفت و بکرد آنچه گفت ای شگفت

ببوسید رستمش تخت ای شگفت

نیا را یکی نو ستایش گرفت

دو فرزند را کرد پدرود و گفت

که این پندها را نباید نهفت

سخن راند از تور و از سلم گفت

که کین زیر دامن نشاید نهفت

وزان پس به سالار بیدار گفت

که ما را هنر چند باید نهفت؟

چو بشنید نوذر که قارن برفت

دمان از پسش روی بنهاد و تفت

سپاه انجمن کرد و پویان برفت

چو شیر از پسش روی بنهاد و تفت

شماساس کز پیش جیحون برفت

سوی سیستان روی بنهاد و تفت

تهمتن زمین را به مژگان برفت

کمر برمیان بست و چون باد تفت

تهمتن بزد دست و نیزه گرفت

قلون از دلیریش مانده شگفت

اگر شهریار این سخنها که گفت

به می خوردن اندر نخواهد نهفت

یکی کار پیش آمد اکنون شگفت

که آسانش اندازه نتوان گرفت

چو زال سپهبد ز پهلو برفت

دمادم سپه روی بنهاد و تفت

همی گفت خرم زیاد آنک گفت

که مازندران را بهشتست جفت

چو بشنید پیغام سنجه نهفت

بر دیو پیغام شه بازگفت

همه داستان یاد باید گرفت

که خیره نماید شگفت از شگفت

یکی از دو راه آنک کاووس رفت

دگر کوه و بالا و منزل دو هفت