زان رحم بیرون شدن بر تو درشت

می‌گریزی از زهارش سوی پشت

معجزات اینجا نخواهد شرح گشت

ز اسپ و خوارمشاه گو و سرگذشت

بی‌نهایت آمد این خوش سرگذشت

چون غریب از گور خواجه باز گشت

کودک امرد به صورت بود زشت

هم نهاد اندر پس کون بیست خشت

فارغست از خشت و از پیکار خشت

وز چو تو مادرفروش کنک زشت

خشت را مگذار ای نیکوسرشت

لیک هم آمن مخسپ از دیو زشت

بسرشد گاهیش نرم و گه درشت

زو بر آرد چاق چاقی زیر مشت

شد دراز و کو طریق بازگشت

انتظار شاه هم از حد گذشت

لطف‌های شه غمش را در نوشت

شد که صید شه کند او صید گشت

این همان بادست کآمن می‌گذشت

بود جان کشت و گشت او مرگ کشت

هم‌چو آدم دور ماند او از بهشت

در زمین می‌راند گاوی بهر کشت

لطف‌های شه که ذکر آن گذشت

از تجبر بر دلش پوشیده گشت

مرغی که به کوه جای گیرد یا دشت

نامش به حساب جمله آمد ده و هشت

هر چار حروف نامش ار قلب کنی

هر چند که هجده است حالی ده گشت

نه اهل بهشتی تو بدین سیرت زشت

نه درخور دوزخی بدین خوی و سرشت

از ننگ تو خاموش شود نار جحیم

وز عار تو رضوان بگریزد ز بهشت

دی بگذشتم چو بیهشان بر در و دشت

وز بوی گلاب و گل دماغم پر گشت

گفتم که چه حالت است گفتند این دم

آن گلرخ سروقامت آنجا بگذشت

گرکسری و قارون شوی ای باد به مشت

بر عمر مکن تکیه و بر گردون پشت

کاین خاک همانست که قارون را خورد

وین چرخ همان است که کسری را کشت

در کوی تو آب چشمم از سر بگذشت

وز خاک در تو چشم من سیر نگشت

بر من مفشان تو دست تا نفشانم

از دست تو بر سر همه خاک در و دشت

در حدود ری یکی دیوانه بود

سال و مه کردی به کوه و دشت گشت

در بهار و دی به سالی یک دو بار

آمدی در قلب شهر از طرف دشت

گفت ای آنان که تان آماده بود

[...]

هم رُقعه دوختن بِهْ و الزامِ کنجِ صبر

کز بهرِ جامه، رُقعه بَرِ خواجگان نبشت

حقّا که با عقوبتِ دوزخ برابر است

رفتن به پایمردیِ همسایه در بهشت

گر تَتَر بُکشَد این مخنّث را

تتری را دگر نباید کُشت

چند باشد چو جِسرِ بغدادش

آب در زیر و آدمی در پشت